Dat was het dan.....................

Donderdag de de rest van de dag maar wat rond gehangen in het hotel. Een beetje relaxen. Het was de eerste dag dat het niet regende. Erg jammer, het zou een prachtige dag geweest zijn om te fietsen.
Ik voelde me stukken beter dan voorheen. Voor mezelf heb ik al wel uitgemaakt wat er nu aan de hand moet zijn. In het verleden ben ik wel meer diep gegaan, maar nooit eerder deze klachten ondervonden. De oorzaak moet ik volgens mij zoeken in de zwaarte van de afgelopen dagen. De eerste dag begon al met pech en regen. Daarna is het elke dag regen en tegenwind geweest. Toch flinke afstanden gereden elke dag. Als ik dan nog aan zaterdag, de vierde dag, terug denk, dan had ik eigenlijk de rem er al op moeten gooien. Die dag heb ik de gehele dag in de stromende regen gefietst en was helemaal verkleumd toen ik in Worms aankwam. De ontmoeting met Tonny en Mariken maakte toen een heleboel goed en gaf me weer moed. De volgende dag, zondag, de hele nacht en ’s morgens stortregen, waardoor ik noodgedwongen een dag langer in het hotel ben gebleven. Ondanks die rustdag ging het de volgende dag stroef en zwaar. Dit bleef zo de daaropvolgende dagen en woensdag op donderdagnacht heb ik zowat niet geslapen. Veel zweten en een benauwd gevoel waren de oorzaken daarvan. Dat heeft me toch aan het denken gezet en heb ik me afgevraagd waar ik in godsnaam mee bezig was. Aan de andere kant was er dan weer het gevoel van gefaald te hebben. Het voelt bij mij als een grote nederlaag om op te geven. Ik draag immers niet voor niets het armbandje om mijn pols van Alpe Duzes. “Opgeven is geen optie”. Nooit eerder in mijn leven heb ik “het bijltje er bij neer gegooid”. Altijd doorgegaan tot het doel was bereikt. Toch heb ik een sms gestuurd naar Nelly, waarin ik haar zei dat ik ermee stopte en langzaam terug ging fietsen. Alles geraakte toen in een stroomversnelling en daardoor had ik zelf de toestand niet meer onder controle. Edwin en Bas namen onmiddellijk actie en zijn met Nelly in de auto gestapt om mij op te komen halen.
Om half tien ‘s avonds waren ze er. Eerst nog even de bagage op de kamers gebracht en daarna naar het restaurant, waar de tafel reeds gedekt was voor ons. Ik moet eerlijk bekennen, het weerzien met Nelly en onze beide zonen deed me wel wat.
Na een goede nachtrust zijn we vrijdag rond half tien aangereden. Tegen vijven waren we in Arnhem.
Daar hebben we met zijn allen nog gegeten en daarna naar Druten.
Vandaag heb ik tot tien uur uitgeslapen en voel me prima. De gedachte bekruipt me nu weer: “had ik toch niet gewoon door moeten gaan?”
Als ik zo alle reacties lees, dan moet ik deze laatste gedachte nu toch maar laten varen.

Tenslotte wil ik iedereen hartelijk bedanken voor het volgen en de steunbetuigingen van de afgelopen dagen.

Dit is dus het einde van mijn “Reis naar Rome vice versa”.
Ik hoop dat het uiteindelijk toch de juiste beslissing is geweest.............